Μονάδα λέιζερ ινών 1550nm 200mW CW DFB Κατασκευαστές

Σε σύγκριση με την τεχνολογία διακριτής ενίσχυσης οπτικών ινών, η τεχνολογία Distributed Raman Amplification (DRA) έχει επιδείξει προφανή πλεονεκτήματα σε πολλές πτυχές όπως ο αριθμός θορύβου, η μη γραμμική βλάβη, το εύρος ζώνης κέρδους κ.λπ., και έχει αποκτήσει πλεονεκτήματα στον τομέα της επικοινωνίας και της ανίχνευσης οπτικών ινών. χρησιμοποιείται ευρέως. Το DRA υψηλής τάξης μπορεί να κάνει το κέρδος βαθιά στη ζεύξη για να επιτύχει οπτική μετάδοση σχεδόν χωρίς απώλειες (δηλαδή, την καλύτερη ισορροπία αναλογίας οπτικού σήματος προς θόρυβο και μη γραμμικής ζημιάς) και να βελτιώσει σημαντικά τη συνολική ισορροπία της μετάδοσης οπτικών ινών/ εξεύρεση της φόρας. Σε σύγκριση με το συμβατικό DRA υψηλής τεχνολογίας, το DRA που βασίζεται σε λέιζερ εξαιρετικά μακρών ινών απλοποιεί τη δομή του συστήματος και έχει το πλεονέκτημα της παραγωγής σφιγκτήρα απολαβής, δείχνοντας ισχυρές δυνατότητες εφαρμογής. Ωστόσο, αυτή η μέθοδος ενίσχυσης εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σημεία συμφόρησης που περιορίζουν την εφαρμογή της στη μετάδοση/ανίχνευση οπτικών ινών μεγάλων αποστάσεων

Ο ενισχυτής οπτικών ινών αναφέρεται σε έναν νέο τύπο ενισχυτή αποκλειστικά οπτικών ινών που χρησιμοποιείται σε γραμμές επικοινωνίας οπτικών ινών για την επίτευξη ενίσχυσης σήματος. Μεταξύ των επί του παρόντος πρακτικών ενισχυτών ινών, υπάρχουν κυρίως ενισχυτές ινών με πρόσμειξη ερβίου (EDFA), οπτικοί ενισχυτές ημιαγωγών (SOA) και ενισχυτές ινών Raman (FRA). Μεταξύ αυτών, οι ενισχυτές ινών με πρόσμιξη ερβίου χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως σε εφαρμογές μεγάλων αποστάσεων λόγω της ανώτερης απόδοσής τους. Χρησιμοποιείται ως ενισχυτής ισχύος, ενισχυτής ρελέ και προενισχυτής στους τομείς των συστημάτων επικοινωνίας οπτικών ινών μεγάλων αποστάσεων, μεγάλης χωρητικότητας και υψηλής ταχύτητας, δικτύων πρόσβασης, δικτύων CATV οπτικών ινών, συστημάτων (πολυπλεξία δεδομένων πολλαπλών καναλιών ραντάρ, μετάδοση δεδομένων , καθοδήγηση, κ.λπ.).

Το λέιζερ ημιαγωγών είναι ένα είδος λέιζερ που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1960, χρησιμοποιώντας υλικά ημιαγωγών ως υλικά εργασίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, τα λέιζερ ημιαγωγών έχουν σαφώς αναπτυχθεί σε δύο κατευθύνσεις. Ο ένας τύπος είναι λέιζερ τύπου πληροφοριών για το σκοπό της μετάδοσης πληροφοριών και ο άλλος τύπος είναι λέιζερ τύπου ισχύος με σκοπό την απευθείας χρήση της οπτικής ισχύος του λέιζερ εξόδου.

Για την τεχνολογία φασματικής σύνθεσης, η αύξηση του αριθμού των συντιθέμενων υπο-ακτίνων λέιζερ είναι ένας από τους σημαντικούς τρόπους αύξησης της ισχύος σύνθεσης. Η επέκταση του φασματικού εύρους των λέιζερ ινών θα συμβάλει στην αύξηση του αριθμού των υπο-ακτίνων λέιζερ φασματικής σύνθεσης και στην αύξηση της ισχύος φασματικής σύνθεσης [44-45]. Επί του παρόντος, το εύρος σύνθεσης φάσματος που χρησιμοποιείται συνήθως είναι 1050～1072 nm. Η περαιτέρω επέκταση του εύρους μήκους κύματος των λέιζερ ινών στενού εύρους γραμμής στα 1030 nm έχει μεγάλη σημασία για την τεχνολογία σύνθεσης φάσματος. Ως εκ τούτου, πολλά ερευνητικά ιδρύματα έχουν επικεντρωθεί σε μικρού μήκους κύματος (μήκος κύματος μικρότερο από 1040 nm) μελετήθηκαν λέιζερ ευρείας ίνας στενής γραμμής. Αυτή η εργασία μελετά κυρίως το λέιζερ ινών 1030 nm και επεκτείνει το εύρος μήκους κύματος της φασματικά συντιθέμενης υποδέσμης λέιζερ στα 1030 nm.

Η οπτική ίνα μεταδίδει σήματα μέσω φωτοδηγού, μη αγώγιμη και δεν φοβάται τους κεραυνούς, επομένως δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε προστασία γείωσης. Σύμφωνα με τον τρόπο μετάδοσης του φωτός στην οπτική ίνα, τη χωρίζουμε σε οπτική ίνα πολλαπλών τρόπων και οπτική ίνα μονής λειτουργίας.

Το εγγύς υπέρυθρο φάσμα δημιουργείται κυρίως όταν η μοριακή δόνηση μεταβαίνει από τη βασική κατάσταση σε ένα υψηλό ενεργειακό επίπεδο λόγω της μη συντονιστικής φύσης της μοριακής δόνησης. Αυτό που καταγράφεται είναι κυρίως ο διπλασιασμός συχνότητας και η συνδυασμένη απορρόφηση συχνότητας της δόνησης της υδρογόνου ομάδας X-H (X=C, N, O). . Διαφορετικές ομάδες (όπως δακτύλιοι μεθυλίου, μεθυλενίου, βενζολίου κ.λπ.) ή η ίδια ομάδα έχουν εμφανείς διαφορές στο μήκος κύματος και την ένταση της απορρόφησης του εγγύς υπέρυθρου σε διαφορετικά χημικά περιβάλλοντα.